The Loneliness of the Dying

.
مرگ وحشتناک نیست. یکی به خواب می‌رود وجهان غیب می‌شود- البته اگر همه‌چیز به خوبی پیش برود.

دردِ احتضار، ممکن است وحشتناک باشد، اما دردناک‌تر، غمِ از دست دادنِ محبوبِ زندگی‌مان است. دردی است بی‌درمان. همه را دربرمی‌گیرد. همه بخشی از هم‌دیگر هستیم.

در واقع، ترس‌های زیادی هستند که زیر پوششی از نارضایتی، کل حوزه‌ی مرگ در روزگار ما را احاطه کرده‌اند. هنوز کاملا کشف نشده که مردم چه کارهایی می‌توانند انجام دهند که مرگ ساده و آرامش‌بخشی را برای همدیگر تأمین کنند. حفظ رابطه با اطرافیان و نزدیکانی که هنوز زنده‌اند، احساس فرد در حال مرگ که آیا زندگی آبرومندانه‌ای داشته یا سرکوب اجتماعی، زندگی جهنمی برایش به ارمغان آورده، قطعا بخشی از آن است.

شاید ما باید آشکارتر و واضحتر در مورد مرگ صحبت کنیم، حتی اگر آن را همچون یک رمز و راز ارائه کنیم. هیچ رازی در مرگ پنهان نیست. هیچ دری را نمی‌گشاید. پایان یک فرد است. آنچه باقی می‌ماند همان چیزی است که او به افراد دیگر داده است، در حافظه‌ی آنها باقی گذاشته است. اگر بشریت از بین برود، هر آنچه که نوع بشر تا کنون انجام داده، هر آنچه که برای مردم معنی داشته و برایش جنگیده، از جمله سیستم های سکولار یا باورهای فراطبیعی، بی‌معنی می‌شوند.

/ از انگلیسی: قادر شافعی /
/ Norbert Elias: The Loneliness of the Dying /

.
داخۆم پێویسته به شێوه‌یێکی ئاوه‌ڵه‌تر و ئاشکراتر سه‌باره‌ت به مه‌رگ بدوێین. ته‌نانه‌ت ئه‌گه‌ر ناڕاسته‌وخۆ بیدرکێنین ده‌بێ باسی بکه‌ین. ڕازێک له مه‌رگدا شاردراوه نیه. هیچ درگایه‌ک ناکاته‌وه. دواڕۆژی یه‌ک که‌سه. ئه‌وه‌ی به‌رده‌وامه به‌س ئه‌وه‌یه که چی به‌خشیوه به که‌سانی تر. له بیری که‌سانی ترا چی به‌جێ هێشتوه. ئه‌گه‌ر به‌شه‌ریه‌ت نه‌مێنێ، هه‌موو تێکۆشان و شه‌ڕه‌کانی تاکوئێستای به‌شه‌ر بێ مانا ده‌بێت. له سیستێمه‌کانی سکولاره‌وه‌ بگره هه‌تا باوه‌ڕه‌کانی ئه‌وتۆسروشتی، هیچیان مانایان نامێنێ.

Death is not terrible. One passes into dreaming and the world vanishes — if all goes well. Terrible can be the pain of the dying, terrible, too, the loss of the living when a beloved person dies. There is no known cure. We are part of each other

There are indeed many terrors that surround dying. What people can do to secure for each other easy and peaceful ways of dying has yet to be discovered. The friendship of those who live on, the feeling of dying people that they do not embarrass the living, is certainly part of it. And social repression, the veil of unease that frequently surrounds the whole sphere of dying in our days, is of little help to people. Perhaps we ought to speak more openly and clearly about death, even if it is by ceasing to present it as a mystery. Death hides no secret. It opens no door. It is the end of a person. What survives is what he or she has given to other people, what stays in their memory. If humanity disappears, everything that any human being has ever done, everything for which people have lived and fought each other, including all secular or supernatural systems of belief, becomes meaningless

/ Norbert Elias: The Loneliness of the Dying /

Advertisements